scroll down for original English
Pjesë nga letra e Robert Pinkertonit, lidhur me një Dhiatë të Re shqipe, shkruar më 28 gusht 1816
“Pajisja e shqiptarëve, të paktën me Dhiatën e Re në gjuhën e tyre, është një objekt që e meriton në shkallën më të lartë të tërheqë vëmendjen e Shoqërisë Biblike Britanike dhe për Vendet e Huaja. Ky komb zë një pjesë të madhe të Ilirikumit të lashtë dhe të Epirit, ndërsa flet një gjuhë, e cila duket se nuk ka asnjë afëri gramatikore me sllavishten, turqishten, greqishten ose latinishten. Shumica e shqiptarëve janë shpallur të krishterë dhe i përkasin kishës greke; të tjerët janë zhytur kaq thellë në padijen e parimeve bazë të krishterimit, saqë kanë përqafuar besimin mysliman. Shërbesa e tyre zhvillohet në gjuhën greke, e cila është aq e pakuptueshme për popullin, dhe madje për shumicën e priftërinjve të tyre. Ata nuk kanë ende asnjë pjesë të Fjalës së Zotit në gjuhën e tyre; nuk është llogaritur me përpikëri numri i tyre, por pranohet se mund të jenë nga 8 deri në 900.000 frymë. Pasi kam bërë shumë hetime, më del se një përkthim i Dhiatës së Re në gjuhën shqipe mund të kryhet prej një njeriu ose prej disa vetave në Ishujt Jonianë. Nga bisedat që kam patur me disa shqiptarë të zotë këtu, nuk kam dyshim se mund të gjenden atje njerëz kompetentë për këtë detyrë. Puna duhet kryer nën mbikëqyrjen e ndonjë prej peshkopëve shqiptarë më të zot dhe të respektuar; dhe shpenzimet, si për përkthimin, si për shtypjen, duhen paguar nga Shoqëria Biblike Britanike dhe për të Huaj. Ose, sikur të themelohet një shoqëri biblike në njërin prej Ishujve Jonianë, pajisja e shqiptarëve me Dhiatën e Re në gjuhën e tyre me siguri do të ishte një objekt që do të meritonte përpjekjet më të para dhe më të zellshme. Është e vërtetë që shumica e popullit nuk di të lexojë; por, le të përmendet që kështu do të mund të kuptojnë ç’thesar i patregueshëm është një Dhiatë shqipe sikur ta merrnin atë vetëm priftërinjtë e tyre (shumica e të cilëve janë të dënuar të lexojnë në shërbesat e kishës së tyre, gjatë gjithë jetës së tyre, në një gjuhë që nuk e kuptojnë dot!).Në rast se kjo punë do të ndërmerrej, duhet të shtypet me shkronja të greqishtes, mbasi alfabeti grek, duke i shtuar vetëm pak tinguj, është më i miri për të shprehur gjuhën shqipe; dhe duke përdorur alfabetin grek, e jo atë latin, të gjithë ata që mund të lexojnë do të mund të përdornin menjëherë Dhiatën tuaj shqipe.”
Nga Annual Report of the British and Foreign Bible Society, raporti i 13-të, f. 93-94. Përkthyer nga Prof. Dr. Xhevat Lloshi në librin Përkthimi i V. Meksit dhe redaktimi i G.Gjirokastritit: 1819-1827 (Tirana: Onufri, 2012), f. 161-162. Përdorur këtu me lejën e përkthyesit.
Robert Pinkerton
Extract of Robert Pinkerton’s Letter, Concerning the Albanian New Testament, Written on 28 August 1816
“The furnishing of the Albanians with a New Testament at least, in their own language, is an object highly worthy of the attention of the British and Foreign Bible Society. This nation occupies a great part of ancient Illyricum and Epirus, and speaks a language which seems to have no grammatical affinity with the Slavonian, Turkish, Greek, or Latin, languages. Most of the Albanians are professed Christians, belonging to the Greek communion; others are so deeply sunk in ignorance of the principles of Christianity, that they have embraced the Mahomedan faith. Their service is performed in the Greek language, which is quite unintelligible to the people, and even to most of their priests. They have still no part of the word of God in their own tongue; their number is not accurately ascertained, but they are reckoned at between 8 and 900,000 souls. After much inquiry, I find, that a translation of the New Testament into the Albanian, might be executed by some person or persons in the Ionian Islands. I have no doubt, from the conversations I have had with some intelligent Albanians here, that persons, competent to the task, are to be found there. The work ought to be executed under the superintendance of one of the most learned and respectable of the Albanian Bishops; and the expense, both of translation and printing, must be defrayed by the British and Foreign Bible Society. Or, should a Bible Society be established in one of the Ionian Islands, the giving to the Albanians a New Testament in their own tongue, would certainly become an object worthy of its earliest and most zealous efforts. It is true, very few of the people, comparatively, can read; but, not to mention that they mightthus be excited to learn what an invaluable treasure would an Albanian Testament be for their numerous priests alone, the greater part of whom are doomed to read the service of their church, during their whole lives, in a language they do not understand! Should this work be undertaken, it ought to be printed with Greek characters; for the Greek alphabet, with the addition of a very few sounds, is by far the best for expressing the Albanian language; and by employing the Greek, instead of the Latin, alphabet, all who can read among them would be able at once to use your Albanian Testament.”